Een vijgenboom

Onze tuin moet moet nog even wachten op een volledige reorganisatie. Het staat al twee jaar op ons lijstje en ook dit jaar schiet het er bij in. Al dat gedoe: we hebben er helemaal geen zin in.
En de tuin: eigenlijk kán die ook echt nog wel !!!

Om de tuin wat op te leuken ben ik gisteren met José, mijn zus, naar een groot tuincentrum geweest. We hebben nog een hele grote buitenpot en die ga ik de komende dagen een kleurtje geven. Evenals de muur onder onze overkapping. Niet lachen ik ga het echt proberen !!! Als die brocante dames dat kunnen dan kan ik het ook ;-) In die pot moet natuurlijk iets groots want we missen wat hoogte aan de binnenmuur in onze tuin.

In het tuincentrum viel mijn oog op een hele mooie vijgenboom (Ficus Carica). Deze heeft prachtige gelobde bladeren. Wie kent het vijgeblad niet. Bekend als schaamlap (blad) op vele schilderijen en beelden van naakte mensen.

Nouh die vijgenboom kan ook best in een pot dacht ik zo en als het niet kan merken we dat te zijner tijd wel. Zuslief heeft zo haar bedenkingen of ie wel in mijn daihatsu terios past. Volgens mij moet het kunnen en

we besluiten hem gewoon mee te nemen. En natuurlijk niet alleen die boom. Meestal komen we met véél meer thuis dan de bedoeling was. Wie kent dat niet ;-) Oke na een kopje koffie met een broodje gaan we richting kassa.

Als we later met de kar voor mijn auto staan schieten we beiden spontaan in de lach. Die boom lijkt ineens wel héél erg groot of mijn auto véél kleiner dan ik dacht. De achterbank gaat naar beneden en we vergaderen even hoe we dit het beste aan kunnen pakken. Hoe we ook passen, meten en proberen: het lukt niet. Intussen liggen we na elke poging in een deuk !!!!!!
Euh … en wij niet alleen. De auto staat geparkeerd voor het raam van het tuinrestaurant. Binnen zitten mensen die alles nauwlettend volgen en minstens evenveel schik hebben dan wij.
Op een gegeven moment komt een aardige medewerkster van het restaurant naar buiten en zegt: "dit is toch wérkelijk iets voor een film" !!! Met haar hulp is het uiteindelijk gelukt om de boom languit in de auto te parkeren. De passagiersstoel naar beneden en na wat duw- en trekwerk ligt het gevaarte !!!! Oeps maar dan moet de rolstoel er nog in en oh ja zuslief wil óók nog mee. De enige mogelijkheid is dat ze bovenop de neergeklapte achterbank (achter mij) gaat zitten. Terwijl de tranen over mijn wangen biggelen van het lachen rijd ik de parkeerplaats af. José lijkt reusachtig groot en zit met haar hoofd vast tegen het dak. Ik heb het gevoel dat ik de chauffeur ben van de enige echte pausmobiel hihi In een wat langzamer tempo dan ik gewend ben rijden we richting huis. Angstvallig drempels en andere obstakels vermijdend.

We zijn er nog hoor :-)

Het prachtige weer is voor even op zijn retour. Dat is na zo’n fantastisch paasweekend even wennen. Wát was het voor allemaal genieten !!! Vanochtend laarzen (lees: laars) en sokken aan en toch maar weer een vest uit de kast. Brrr even omschakelen ...

Rudi is aan herstellen van de chemokuur. In zijn hoofd zit zoveel wat hij allemaal wil dat rust en herstel niet altijd samen gaan. Ik moet hem geregeld terug fluiten. Blijkbaar is mijn fluitje niet altijd even helder en duidelijk ;-) Het is een voortdurend zoeken naar zijn eigen grenzen.
Manlief ziet er volgens veel mensen ondanks alle chemokuren "goed" uit. De dexamethason bevorderd de eetlust (vannacht zat hij achter een cornetto) en de dacarbazine geeft geen haaruitval.

Vandaag maar eens uitgebreid tijd nemen om achter de PC te kruipen. Alle mail lezen lukt wel maar beantwoorden schiet er nogal eens bij in. Dus hoor je niks ik heb het echt wél gelezen !!! Mijn hoofd zit letterlijk VOL en mijn lijf geeft aan dat ik beter op mezelf moet passen. Wie kent dat niet: teveel hooi op een te kleine vork.

Gisteravond: a very special friend ;-) 

Verder hebben we zo langzamerhand een goede balans gevonden in de weg die we bewandelen. Regelmatig NEE durven zeggen was wel het moeilijkste maar ook iets waar we veel van hebben geleerd. Tijd voor onszelf en voor de kids is immers het allerbelangrijkste. Daarnaast laten we ons graag omringen door mensen waar we energie van krijgen. Een goed gesprek, lachen en vooral de nodige humor is de beste remedie om overeind te blijven.
Héérlijk dat we dat kunnen delen met zoveel lieve mensen om ons heen. Het voegt zoveel toe aan ons Zijn. 

Pasen

PASEN
een goed moment om het (zon)licht op je leven te laten schijnen ...

Een close-up van een prachtig (ontvangen) paasstuk ;-)

Wij wensen jullie héle gezellige, warme en liefdevolle Paasdagen !!!

Strength

Chemokuur nr. 8

Op het moment dat ik dit type zit ik naast het bed van manlief. Het was op het randje wat de bloedwaarden betreft maar de DTIC druppelt inmiddels in een eentonig ritme door het infuus. Chemokuur nummer 8 maakt zijn entree.

Links en rechts horen we mensen met ieder een eigen verhaal. Herkenning, teleurstelling maar ook hoop en vertrouwen. Ondertussen ben ik aan het denken en observeren:


In al die tijd dat we hier in het UMC St. Radboud lopen is me één ding duidelijk geworden. Kanker heeft helemaal niks met winnen of overwinnen te maken. Het is iets wat je moet ondergaan. Genezen van kanker is volgens mij gewoon een kwestie van geluk hebben.
De onderzoekers, de artsen, KWF kankerbestrijding en al haar donateurs dat zijn mensen die herstel mede mogelijk maken. Waarom de ene mens dat geluk wél heeft of krijgt en de ander niet daar zullen we nooit antwoord op krijgen. Wat ons betreft: we go for it !!!

De vader van Rudi heeft donderdag slecht nieuws gekregen.
Hij heeft longvlieskanker (asbestkanker) en is vanochtend opgenomen in het ziekenhuis.

Kringloop

Met heel veel plezier volg ik al een tijdje een aantal brocante weblogs. Geinspireerd door deze creatieve dames ben ik ook thuis een beetje aan het rommelen en proberen ...
Een hoofd vol ideeën maarre ik ben niet zo'n crea-bea !!! Weet wel wát ik mooi vindt maar dat schuren en schilderen 'k weet niet ;-)

Oude gebruiksvoorwerpen en nostalgie heeft me altijd getrokken. Vooral het verhaal en de herinneringen die er achter zitten. De laatste tijd heb ik regelmatig wat mooie spullen in brocante webwinkeltjes gekocht. Omdat ik weet dat je ook in een kringloopwinkel mogelijk leuke spullen kunt vinden toch de stoute schoenen aangetrokken.

Deze week samen met "onze Jannie" (onze hulp maar véél meer dan dat) mijn eerste schreden in die richting gezet. Wát hebben we genóten !!!
Ik zag zoveel wat me aan "vroeger" THUIS herinnerde; de suikerpot van mijn moeder, haar knoopjespot, de voorraadbussen, pannen, de koekjes- en emaille broodtrommel.
De jusschaaltjes en het servies van mijn tante Trees waar ik samen met mijn nichtje in de vakanties wel eens logeerde en regelmatig over de vloer kwam. Haar kastje wat ik toen zo’n lelijk ding vond en waar ik nu mede dankzij de brocante dames ;-) dwars doorheen zou kijken. Afschuren, likje verf: helemaal top !!! Wahah en het belandde allemaal in een container.

Jannie’s herinneringen waren al even leuk als de mijne. We voelden ons als een kind in een snoepwinkel. Bovendien heb ik hele leuke dingen gescoord: een kinderbadje van oud zink, een pot van oud zink, een emaille po, een vrolijk blik van Sunlight Soap, een oude fluitketel, twee oude kruiken en een klein tinnen bakje. Waarvoor het tinnen bakje is gebruikt weet ik niet maar ik vind hem erg mooi. Wie het weet mag het zeggen.

Ik ben helemaal happy met mijn eerste vondst hihi
We hebben nog lang niet alles gezien en gaan binnenkort nog eens uitgebreid rondstruinen.
Een paar adresjes op het oog waar we ook eens gaan kijken. Ik heb de smaak helemaal te pakken. Oale pröttel: ik houd d’r van ;-)

Ik geef om je

Wat hebben we met z'n allen genoten van een prachtig en zonnig weekend.
HEERLIJK
Ik heb mezelf met een stapel tijdschriften uitgebreid gesetteld in een beschut hoekje.
Ziezo "niet storen" vandaag. Dit is helemaal mijn dag ;-)
In een oude Happinez kwam ik onderstaande tekst tegen.
Intussen weten jullie het: ik ben dol op spreuken, gedichten, wijze woorden en mooie teksten.

Ik geef om je


Geven begint met durven te laten zien wie je bent,

jezelf in alle kwetsbaarheid zichtbaar maken aan de ander

en hem of haar zeggen: ik geef om je.

Dat kan met een klein gebaar, een oogopslag

een liefdevolle aanraking of alleen een gedachte.






Al mijmerend in het zonnetje kom ik tot de conclusie dat ik om héél veel mensen geef.
Niet een klein beetje maar héél erg veel.
Vooral het laatste half jaar hebben vriendschappen zich verdiept, oppervlakkige contacten bleken ineens hele inspirerende mensen en hebben we de warme betrokkenheid van ontzettend veel lieve mensen letterlijk gevoeld. Niet vergeten onze broers en zussen die, zonder te vragen, er altijd voor ons zijn.

Geven begint met durven laten zien wie je bent ...
je krijgt terug wat je geeft !!! 

Cirkel

Wat een nacht ...

Het was gisteren een heerlijke en erg gezellige dag met onze lieve vriendin Marian.
Nadat we lekker getafeld hebben in een nabij gelegen restaurant zwaaien we haar om 23.00 uur uit. We duiken meteen ons bed in en ik val als een blok in slaap.

Om 02.00 uur word ik wakker van gerammel van manlief aan de slaapkamerdeur. Hij is nl wakker geworden van het blaffen van de hond. Hij wil gaan kijken en draait de sleutel om in het slot maar er gebeurt niks, he-le-maal niks. Die sleutel is een gewoonte geworden sinds wij hier wonen.
We slapen beneden en ik vind het geen prettig idee mocht je onverhoopt ongewenst bezoek krijgen. Hoe vaak lees je niet de verhalen in de krant dat een inbreker ineens naast je bed verschijnt. Ik moet er niet aan denken. Wat dat betreft geef ik volmondig toe: ik ben een held op sokken !!!

Wat hij ook probeert, hoe hij ook blijft rammelen de deur blijft dicht …
Ik probeer rustig te blijven maar raak lichtelijk in paniek. We hebben ons huis altijd hermetisch afgesloten. Noem het gerust een vesting. Mijn zussen bellen die een sleutel hebben is geen optie. Ze kunnen 's nachts als alles met toeters en bellen is afgesloten ook niet binnen komen.

We schieten in een zenuwachtig lachje: we zitten gewoon opgesloten in onze eigen slaapkamer !!! De nachtkastjes gaan overhoop op zoek naar iets wat we kunnen gebruiken om het slot eruit te halen. We vinden van alles maar niets bruikbaars. Manlief scoort alleen een zakmes waarmee hij probeert de schroefjes van het slot open te draaien. Dit zonder succes.
Vervolgens blijft hij eindeloos proberen de sleutel om te draaien en aan de deur te trekken.

bekrast en vol vingerafdrukken ;-)

Na ruim een half uur proberen besluiten we te gaan roepen in de hoop dat een van onze kids wakker worden. Manlief sluit het slaapkamerraam. Stel dat de buren ons in het holst van de nacht horen hihi

Hij begint met het zakmes op de verwarmingsbuizen te slaan eerst zacht maar dan steeds harder. Als we geen reactie krijgen beginnen we te roepen. Uiteindelijk horen we de stem van dochterlief. Ze komt als een reddende engel naar beneden gesprint. We geven aan de andere kant van de deur instructies. Ze moet de rail van de traplift omhoog doen, de klemmen van de voordeur halen en het slot openen.


Rudi klimt door het slaapkamerraam terwijl dochterlief zenuwachtig, koukleumend en grinnikend in een niemendalletje onder de carport staat toe te kijken. Ssst niet zo hard straks horen ze ons hihi De bevrijding is nabij.
Aan de andere kant van de deur wederom gerammel en uiteindelijk schiet de deur open. Wat een nacht … !!! Zoonlief is inmiddels ook wakker geworden en is bang en van streek: "ik dacht dat er klopgeesten waren" ;-) Uiteindelijk ligt iedereen weer in bed maar heb ik moeite om de slaap te vatten. Mijn gedachten gaan HOE het de volgende keer anders moet.