Oeps een leesbril

Als 10-jarig meisje kreeg ik een bril voor veraf. Een bruin metalen montuurtje. Destijds was er nauwelijks tot geen keus in kinderbrilletjes: allemaal eenheidsworst. Daarna volgde een wat hippere uitvoering maar de bril en ik werden nooit één. Ik had gewoon een hekel aan dat ding. Als het koud was had je die beslagen "ruiten" en als het nat was die druppels voor je "ramen". Huh kzie niks meer!

Mijn zoektocht als ik hem weer eens kwijt was "kind, dat ding hoort ook op je neus". Ik hoor het mezelf nu regelmatig tegen dochterlief zeggen. Op mijn 15e vond de oogarts het oké dat ik de overstap maakte richting contactlenzen. Wat een verademing. Nooit problemen alleen met enige regelmatig eentje zoek. Manlief heeft zelfs eens in een hotelkamer het hele sifon open gedraaid om mijn lens te zoeken én ook nog gevonden! Regelmatig verdween er één door de afvoer of springt er 's avonds bij het uitdoen eentje weg en durf ik niet voor of achteruit te rijden en roep ik - Ru-di - maar een bril, NEE echt niet meer!

De afgelopen weken mopperde ik regelmatig op het veel te kleine scherm van mijn iPhone, op de letters in een boek die maar steeds kleiner worden en dat ik bijna niet meer kan zien wat ik schrijf .... 

Toen ik aan het einde van de week voor de zoveelste keer mijn boek uit frustratie aan de kant had gelegd ging er een lampje branden.
Het zal toch niet!? Zus heeft hier haar eigen leesbril in een laatje liggen. Omdat ze hem altijd vergeet en steeds weer nodig heeft. Ik zet heel aarzelend het ding op mijn neus: Oeps! Nee! Zucht! "Aagh, je wordt ouder mama".
De letters springen me vrolijk tegemoet. Wat zijn ze ineens groot, helder en scherp. Er gaat een wereld voor me open.

Er is geen ontkomen aan, naast mijn lenzen, meteen maar op stap voor een leesbrilletje. De eerste die ik scoorde kostte maar 4,95 euro en omdat het feest is bij de betreffende winkel ook nog eens 25% korting hahaha Daar kan je toch niets mee gebeuren. Inmiddels ligt er eentje naast de PC, bij mijn plekje op de bank en eentje op de hoge tafel. Yes, kzie alles weer! :-) 

De stad van Jheronimus Bosch

En zo waren we er eventjes samen tussenuit naar de stad die ons altijd blijft trekken. De stad van de enige echte bossche bol van Jan de Groot, een mooie historische stad maar nog meer naar de meest gastvrije stad van Nederland!
 

We varen met een fluisterbootje over de Binnendieze. Een hele andere wereld die Den Bosch ook kent. Een wereld die je mee terug neemt naar het verleden. Een hele bijzondere wereld onder de togen van de stad. Er zijn heel veel verschillende togen waar veel vleermuizen hun schuilplaats hebben gevonden. Brrr ... dat laatste vind ik wel ietsie minder!

De enorme hoge achtergevels brengen je terug in de tijd. Te bedenken dat je midden in de stad, onder het winkelende publiek, vaart ... En dan is er alleen maar rust en stilte! Dit komt door die enorme hoge en indrukwekkende achtergevels en de Binnendieze die erg laag staat.

 

Het water kronkelt door de stad met veel smalle doorgangen en lange, lage en soms hele donkere togen. Echt heel bijzonder ...

En natuurlijk branden we een paar kaarsjes in de prachtige Sint Janskathedraal. Voor iedereen die het nodig heeft en ook een beetje voor onszelf ;-)

True colors ...

 

Een warm dank je wel voor alle kleurrijke mensen in ons leven! x

Op deze post kun je niet reageren

Uitslag scan Rudi

"Het mooiste geschenk wat je kunt krijgen is een nieuwe dag om te leven"
 

 

Yes! echt ongelofelijk ... twee jaar na de laatste behandeling met ipilimumab (merknaam Yervoy) laat de scan van manlief nog steeds een stabiel beeld zien. Zo welkom dit soort geluks mo(nu)mentjes ... 
Ik begin heel stiekem in wonderen te geloven! Vooral blijven fietsen schat ;-))

Officiële website Yervoy (= ipilimumab) klik 
Laatste ontwikkeling ipilimumab tijdens European Cancer Congress 7 okt 2013 klik 

Uit de oude doos - maandag wasdag

Vroeger was maandag echt een wasdag. En ook in huize Hersenspinsels draait op maandagochtend de wasmachine op volle toeren. Niet omdat het ding anders niet alle dagen draait maar omdat er dan een paar extra helpende handen aanwezig zijn.


Mevrouw D. Slagers-Haeke, mijn oma
(kiekjes uit de oude doos)
 

Wat een geluk dat mijn kookwas niet op het fornuis staat te pruttelen.
Dat ik gisteravond niet de ketel op hoefde te stoken om vervolgens vandaag de was met de hand te spoelen, door de wringer te halen zoals mijn oma dat heel vroeger deed (zie foto) om de was daarna met wasknijpers aan de lijn te hangen. Mijn Miele doet gewoon het werk! :-)

Wankelmoed

In het tijdschrift Flow nummer 6 valt mijn oog op het woord "wankelmoed". Nu sta ik op één been toch altijd al wat wankel maar dat daarna nog het woordje moed komt!? En dat die twee ook nog eens bij elkaar kunnen horen!?
 
Ik lees: "Durf (jezelf) vragen te stellen, durf te twijfelen, durf te laten zien dat je het niet weet. Daar is moed voor nodig". Wankelmoed noemt schrijfster Désanne van Brederode dat: de moed om te wankelen. Wat een prachtig woord!

Wankelmoed is volgens de schrijfster "rechtop staan, maar zonder te overstrekken. Het is: de ander op ooghoogte aankijken en aanvaarden dat hij of zij jou uit je evenwicht kan brengen, terwijl je er tegelijkertijd op vertrouwt dat hij of zij een beetje wankelen niet gek of vervelend vindt, maar bereidt is om je op te vangen als je onverhoopt mocht vallen, zoals je dat andersom ook zou doen.

Wankelmoed zorgt dat je jezelf en elkaar herschept tot waarachtige medemensen. Wankelmoed maakt mensen geloofwaardig. Van iemand die zelf ook blijft twijfelen, zoeken en doorvragen, neem je eerder iets aan dan van iemand die zegt: het is nu eenmaal zo punt uit. Die mensen ontnemen zichzelf onbevangenheid en verwondering. Wankelmoed is met een geestige blik naar jezelf kijken. Wankelmoed toon je wanneer je uitkomt voor je beperkingen, fouten en tekortkomingen. Mensen die zichzelf wankelmoed toestaan, zijn te raken door nieuwe inzichten, ontdekkingen en ontmoetingen. Allemaal zaken die onontbeerlijk zijn als je wilt groeien in het leven"
Wankelmoed is nog zo heel veel meer ... (gewoon even lezen die Flow)

Ik ben in alle opzichten ook een zoekende (wankelende) in de woestijn. En dat vind ik helemaal niet erg. Het brengt me soms op verrassende paden, tot mooie inzichten en hartverwarmende gesprekken. Zodra ik denk dat ik het weet, weet ik het weer niet ;-)

En ik heb het woord "wankelmoed" maar meteen in de praktijk gebracht.
In overleg met de professor heb ik gisteren besloten om nog één keer voor eenzelfde ingreep tot embolisatie (staat gepland voor 4 december) over te gaan. Dit ondanks het minimale resultaat.
Omdat ze verder niets voor me kunnen betekenen. Omdat ik eigenlijk helemaal geen keuze heb. Omdat het mijn enige hoop is op enige verbetering. En ik stel mijn verwachtingen écht niet hoog!
Ik twijfel (wankel) Ik fluister zachtjes: "ik weet het ook niet meer!".
Zie er enorm tegenop maar voel me wankel-moedig en daar is echt wel moed voor nodig. Hoofd rechtop, neus in de wind ... Go with the flow!