Wankelmoed

In het tijdschrift Flow nummer 6 valt mijn oog op het woord "wankelmoed". Nu sta ik op één been toch altijd al wat wankel maar dat daarna nog het woordje moed komt!? En dat die twee ook nog eens bij elkaar kunnen horen!?
 
Ik lees: "Durf (jezelf) vragen te stellen, durf te twijfelen, durf te laten zien dat je het niet weet. Daar is moed voor nodig". Wankelmoed noemt schrijfster Désanne van Brederode dat: de moed om te wankelen. Wat een prachtig woord!

Wankelmoed is volgens de schrijfster "rechtop staan, maar zonder te overstrekken. Het is: de ander op ooghoogte aankijken en aanvaarden dat hij of zij jou uit je evenwicht kan brengen, terwijl je er tegelijkertijd op vertrouwt dat hij of zij een beetje wankelen niet gek of vervelend vindt, maar bereidt is om je op te vangen als je onverhoopt mocht vallen, zoals je dat andersom ook zou doen.

Wankelmoed zorgt dat je jezelf en elkaar herschept tot waarachtige medemensen. Wankelmoed maakt mensen geloofwaardig. Van iemand die zelf ook blijft twijfelen, zoeken en doorvragen, neem je eerder iets aan dan van iemand die zegt: het is nu eenmaal zo punt uit. Die mensen ontnemen zichzelf onbevangenheid en verwondering. Wankelmoed is met een geestige blik naar jezelf kijken. Wankelmoed toon je wanneer je uitkomt voor je beperkingen, fouten en tekortkomingen. Mensen die zichzelf wankelmoed toestaan, zijn te raken door nieuwe inzichten, ontdekkingen en ontmoetingen. Allemaal zaken die onontbeerlijk zijn als je wilt groeien in het leven"
Wankelmoed is nog zo heel veel meer ... (gewoon even lezen die Flow)

Ik ben in alle opzichten ook een zoekende (wankelende) in de woestijn. En dat vind ik helemaal niet erg. Het brengt me soms op verrassende paden, tot mooie inzichten en hartverwarmende gesprekken. Zodra ik denk dat ik het weet, weet ik het weer niet ;-)

En ik heb het woord "wankelmoed" maar meteen in de praktijk gebracht.
In overleg met de professor heb ik gisteren besloten om nog één keer voor eenzelfde ingreep tot embolisatie (staat gepland voor 4 december) over te gaan. Dit ondanks het minimale resultaat.
Omdat ze verder niets voor me kunnen betekenen. Omdat ik eigenlijk helemaal geen keuze heb. Omdat het mijn enige hoop is op enige verbetering. En ik stel mijn verwachtingen écht niet hoog!
Ik twijfel (wankel) Ik fluister zachtjes: "ik weet het ook niet meer!".
Zie er enorm tegenop maar voel me wankel-moedig en daar is echt wel moed voor nodig. Hoofd rechtop, neus in de wind ... Go with the flow!