Einde winter

Als stille getuige van een veel te lange winter hangen een paar friese doorlopers bij onze voordeur. Nee er is niet op geschaatst. Rudi zag deze een tijdje geleden in een winkel vol nostalgische spulletjes. Het had wel iets volgens hem. Als schaatsliefhebber rijdt hij zelf zijn wekelijkse rondjes op de klapschaats.

Ik heb persoonlijk niets met de winter. Een witte kerst is het enige waar ik elk jaar stilletjes op hoop. Meestal is en blijft het groen. Ik houd niet van koud, niet van grijs, niet van donker en niet van sneeuw. Allemaal factoren die zich in de winter hebben gebundeld.


Deze winter zelfs acht weken sneeuw. Je houdt het niet voor mogelijk. Sneeuw betekent voor mij in zekere zin huisarrest. Het is gevaarlijk terrein voor steltlopers. En als er iets is waar ik een hekel aan heb; dan is het dat Koning Winter naast het bovenstaande mij ook nog eens een beperking op gaat leggen.

Als november zijn intrede heeft gedaan dan voel ik elk jaar weer dat mijn algeheel welzijn achteruit gaat. December en januari pieken daar weer bovenuit. Daarna gloort er voorzichtig licht aan de horizon. Een lichte winterdip die ik weer opgelucht achter me kan laten. Snakkend naar licht en zonneschijn houd ik vol goede moed de weerberichten in de gaten. De temperaturen gaan omhoog en hoewel er nog weinig zon wordt vermeld komen voorzichtig de eerste lentekriebels. Even, nog heel even …