UMC St.Radboud

Vederlicht rol ik door de lange grijze gangen
van het UMC St.Radboud.
Een rilling voert door mijn lijf.
Gedachten
worden herinneringen
telkens weer als ik deze drempel neem.

Een meisje van vijf schreeuwend om haar moeder
ver weg van huis in een bedje met tralies.
Geen Ronald McDonald huis in die tijd.
Het kotsende kind in de taxi
wagenziek of dokters allergie?!

Het pubermeisje met de kont tegen de krib
geen polonaise aan mijn lijf.
Ze weet wat ze wil en vooral wat ze niet wil
op koers gevaren in de tijd
groot geworden in het klein zijn.

VERDRIET
dromen worden luchtkastelen.
HOOP
op een andere invulling.
ANGST
verslagenheid, machteloosheid, tranen
om die ene diagnose van mijn lief.

Vederlicht rol ik door de lange grijze gangen
van het UMC St.Radboud.
Een rilling voert door mijn lijf.
Gedachten
worden herinneringen
telkens weer als ik deze drempel neem.

Hier ligt een stukje verleden
en elk stukje maakt een mens
tot wie ze geworden is.
Opkomende tranen verbijtend
glimlach ik naar dochterlief
GELUK

Mevrouw komt u mee?!
Langzaam verdwijn ik in de tunnel.
Een doorsnede van mijn lijf
bonken en het geluid van een drilboor
Klaar MRI
De waarheid van mijn lijf
nog even achterlatend in onzekerheid.

Vederlicht rol ik door de lange grijze gangen
van het UMC St.Radboud.
Een rilling voert door mijn lijf.
Gedachten
worden herinneringen
telkens weer als ik deze drempel neem.
TROTS

“Kom op schat we gaan …  gezellig ergens lunchen”!!!