Wat een nacht ...

Het was gisteren een heerlijke en erg gezellige dag met onze lieve vriendin Marian.
Nadat we lekker getafeld hebben in een nabij gelegen restaurant zwaaien we haar om 23.00 uur uit. We duiken meteen ons bed in en ik val als een blok in slaap.

Om 02.00 uur word ik wakker van gerammel van manlief aan de slaapkamerdeur. Hij is nl wakker geworden van het blaffen van de hond. Hij wil gaan kijken en draait de sleutel om in het slot maar er gebeurt niks, he-le-maal niks. Die sleutel is een gewoonte geworden sinds wij hier wonen.
We slapen beneden en ik vind het geen prettig idee mocht je onverhoopt ongewenst bezoek krijgen. Hoe vaak lees je niet de verhalen in de krant dat een inbreker ineens naast je bed verschijnt. Ik moet er niet aan denken. Wat dat betreft geef ik volmondig toe: ik ben een held op sokken !!!

Wat hij ook probeert, hoe hij ook blijft rammelen de deur blijft dicht …
Ik probeer rustig te blijven maar raak lichtelijk in paniek. We hebben ons huis altijd hermetisch afgesloten. Noem het gerust een vesting. Mijn zussen bellen die een sleutel hebben is geen optie. Ze kunnen 's nachts als alles met toeters en bellen is afgesloten ook niet binnen komen.

We schieten in een zenuwachtig lachje: we zitten gewoon opgesloten in onze eigen slaapkamer !!! De nachtkastjes gaan overhoop op zoek naar iets wat we kunnen gebruiken om het slot eruit te halen. We vinden van alles maar niets bruikbaars. Manlief scoort alleen een zakmes waarmee hij probeert de schroefjes van het slot open te draaien. Dit zonder succes.
Vervolgens blijft hij eindeloos proberen de sleutel om te draaien en aan de deur te trekken.

bekrast en vol vingerafdrukken ;-)

Na ruim een half uur proberen besluiten we te gaan roepen in de hoop dat een van onze kids wakker worden. Manlief sluit het slaapkamerraam. Stel dat de buren ons in het holst van de nacht horen hihi

Hij begint met het zakmes op de verwarmingsbuizen te slaan eerst zacht maar dan steeds harder. Als we geen reactie krijgen beginnen we te roepen. Uiteindelijk horen we de stem van dochterlief. Ze komt als een reddende engel naar beneden gesprint. We geven aan de andere kant van de deur instructies. Ze moet de rail van de traplift omhoog doen, de klemmen van de voordeur halen en het slot openen.


Rudi klimt door het slaapkamerraam terwijl dochterlief zenuwachtig, koukleumend en grinnikend in een niemendalletje onder de carport staat toe te kijken. Ssst niet zo hard straks horen ze ons hihi De bevrijding is nabij.
Aan de andere kant van de deur wederom gerammel en uiteindelijk schiet de deur open. Wat een nacht … !!! Zoonlief is inmiddels ook wakker geworden en is bang en van streek: "ik dacht dat er klopgeesten waren" ;-) Uiteindelijk ligt iedereen weer in bed maar heb ik moeite om de slaap te vatten. Mijn gedachten gaan HOE het de volgende keer anders moet.