Dagbehandeling

Vorige week gestart met dagbehandeling (twee dagen per week) in revalidatiecentrum Het Roessingh in Enschede. Dit vanwege mijn schouderklachten rechts en in wat mindere mate links. Zie ook een eerder blog.

Vrijdag volgt opnieuw een röntgen van beide schouders en een MRI. Dinsdag een bicepspees-infiltratie.



Het wordt zo langzamerhand een erg lastig en bovendien pijnlijk probleem. Voor elke meter voorwaarts heb ik mijn beide armen en schouders nodig. In afwachting wat mijn orthopeed (een schouderspecialist) kan bieden ben ik op advies van de revalidatiearts inmiddels gestart met dagbehandeling. Er bestaat namelijk een reële kans dat ik anders van het krukken lopen af zal komen. Dit is iets waar ik absoluut niet aan moet denken !!! Weinig keus en in de hoop dat hier positieve dingen uit voort zullen komen ben ik met frisse moed begonnen.

Vanochtend mijn boeltje weer gepakt en in mijn rode "ferrari" richting de Grolsch-stad. De airco op volle toeren. Ik meld me bij de centrale balie met mijn therapiekaart die ik elke vrijdag per post thuis krijg bezorgd. Huppekee eerst richting fysiotherapie. Hoewel ik veel vaker in Het Roessingh ben geweest is het allemaal nog wat wennen en ook wel confronterend. Confronterend in die zin dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet zie als iemand met een beperking hoe raar dat ook klinkt. Overal waar ik kijk is het alsof ik mezelf in de spiegel zie. Ik ben ook een van hen. Als vissen in een veel te grote vijver. Ik word me er ook weer extra van bewust dat ik in de loop der tijd fysiek behoorlijk heb moeten inleveren.

In de eerste 2 1/2 jaar na mijn amputatie kwam ik vaak in Het Roessingh vanwege mijn prothese. Uiteindelijk bleek dit in verband met de vaatafwijking (KT) in mijn stomp en het feit dat ik daardoor geen enkele druk op bot en weke delen kan verdragen helaas niet tot de mogelijkheden te behoren. Ik kom nu met een andere missie en die is voor mij minstens zo belangrijk !!! De fysiotherapeut geeft tussen neus en lippen aan dat een langere periode RUST haar verstandig lijkt en dat ze dit eens wil voorleggen aan mijn behandelend revalidatiearts. Als ze dan voorstelt om tijdens die periode gebruik te maken van een elektrische rolstoel val ik even compleet stil. "Wat denkt u ervan ?!" Ik denk even NIETS !!! Ik weet niet of ik dat wil en kan … (waarom zijn de bergen zo hoog) Ik ben zo gehecht aan mijn onafhankelijkheid !!!

Als ik daarna een leeg blok van 1 ½ uur heb alvorens ik verder ga met de ergotherapie ontvlucht ik letterlijk mijn tijdelijke terrein. Ik herinner me dat aan deze kant van de stad ook die hele mooie woonwinkel zit met allerlei snuisterijtjes. Ik rijd op goed geluk rond en vind het eigenlijk meteen. Dichterbij nog dan ik dacht. Ik snuffel op mijn gemak rond. Ik heb immers ruim de tijd.  Het ene nog mooier dan het andere :-) De eigenaresse vraagt of ik zin heb in een heerlijke capuccino. Dat sla ik niet af. Beter hier dan daar !!! Ze drinkt gezellig een bakkie mee en in notime kletsen we aan de knusse tafel een eind in het rond. De tijd vliegt en als ik afscheid neem heb ik mezelf verwend op wat leuke hebbedingetjes. Een stuk lichter in mijn portemonnee en lichter in mijn hoofd race ik weer terug naar Het Roessingh voor mijn volgende afspraak ...