Er was eens ...

Er was eens een meisje genaamd Maja uit het verre Polen wat in een roep verwoord door haar vader medische hulp in Nederland zocht.
In Polen was er weinig bekend over het complexe van het syndroom van Klippel-Trenaunay. Papa schreef een brief naar de SKTN, een patiëntenvereniging waar ik medeoprichtster en destijds secretaresse


(inmiddels bestuurslid PR & Communicatie) van ben. Binnen het bestuur werd de mogelijkheden bekeken, de bereidheidheid van artsen, de financiële middelen. We namen als kleine onbekende vereniging een sprong in het hele diepe. We haalden moeder en dochter naar Nederland en organiseerden een benefietconcert met medewerking van diverse artiesten (Marianne Weber, Arne Jansen, Frank en Mirella, De Deurzakkers enz) Ik ben niet zo goed in namen onthouden dit is niet bepaald mijn genre muziek ;-) Om zoveel mogelijk op de kosten te besparen werd besloten dat Maja en haar moeder Grazyna bij ons thuis zouden verblijven.

Het bovenstaande is inmiddels ruim 18 jaar geleden. Ik was herstellende van mijn bovenbeenamputatie en we hadden nog geen kinderen. Ruimte en mogelijkheden genoeg om mijn hele bange maar lieve lotgenootje en haar moeder naast de ziekenhuisbezoeken ook nog een fijne tijd te bezorgen. We maakten leuke uitstapjes. Het was gezellig en vooral heel bijzonder. Bijna vier weken communiceren met handen en voeten, soms met wat hulp van een tolk, veel gelachen maar ook intens meegeleefd. Een maand daarna kwamen ze voor controle en een kort verblijf terug.

We hielden contact maar op een gegeven moment verwaterde het ondanks alle goede bedoelingen. De taal was nogal een probleem. Wij kregen (via adoptie) onze kinderen die veel en extra zorg nodig hadden en er waren zoveel andere dingen waar we mee bezig waren.
We stuurden foto’s, kaartjes maar geleidelijk werd het minder. Maja bleef in onze gedachten en af en toe hoorden we een teken van leven.

Zeven jaar geleden stond dat hele jonge meisje wat inmiddels een jonge vrouw was geworden ineens op onze stoep voor wederom een logeerpartij. Bijzonder verrassend !!! Ze studeerde op dat moment psychologie en had in Polen inmiddels een onderbeenamputatie ondergaan. Het lopen met een prothese verliep gelukkig voorspoedig. Taal kan ook misverstanden oproepen en die waren er regelmatig. Op een gegeven moment vonden we het wel even goed.

Nadat bij Ruuuu-di (zoals ze hem noemt) uitzaaiingen in zijn longen zijn geconstateerd heb ik nog een korte mail gestuurd zonder reactie. Mailadressen kunnen nogal eens wijzigen.

Het bijhouden van een weblog heeft veel leuke kanten. Op 14 februari op Valentijnsdag vond ik een reactie in het engels op mijn weblog:

"Happy Valentine ;) Oh wow .... been looking for your email and somehow I found your blog! I wonder if you remember me still :) Maja from Poland!"

Wahah ze heeft me hier gevonden !!! Nou is het natuurlijk niet zo heel moeilijk om me op internet te vinden hihi

De volgende dag vond ik in mijn mailbox (gekoppeld aan Hersenspinsels) een berichtje. Mijn ogen rolden bijna uit mijn hoofd. Een heel lang bericht van Maja in het: NEDERLANDS

Na inmiddels drie cursussen in het Nederlands te hebben gevolgd vond ze het tijd om ons in onze eigen taal te benaderen. In het nederlands schrijft ze (spreken blijkt nog wat moeilijk te zijn) opvallend goed hoe het verder met haar is gegaan. Het meest verrassende komt nog:
inmiddels is ze 29 jaar en woont sinds een jaar bij onze zuiderburen (de Belgen) waar ze samenwoont met haar prins op het witte paard. Dat hele bange lieve meisje is op haar pootjes terecht gekomen !!!!

We blijven gezellig in het nederlands contact houden en wie weet zien we elkaar binnenkort ook nog eens live ;-) This makes me happy !!!

http://www.sktn.eu/